Toen ik jaren terug begon met basgitaar te spelen moest ik het leren door te luisteren naar platen en zelf uitzoeken (we hadden geen internet met youtube) en oefenen.
Toen ik net de basis spel onder de knie had, kreeg ik het verzoek om een band uit de brand te helpen aangezien hun bassist er plotseling mee was gestopt. Na een week (weekend daarop hadden ze een optreden) driftig op hun repertoire te hebben geoefend kwam ik tot de conclusie dat het beste was om mij maar tot de basis te beperken en niet te moeilijk te doen, …nog.
Ik moest de rest nog met veel oefen sessies samen met de band en thuis oefenen allemaal onder de knie zien te krijgen.
Maar goed, het optreden was een feit en dat weekend stond ik dus op het podium.
Mijn spel was ‘beginner’ maar een goede basis voor de rest. In de pauze kwam er iemand op mij af en begon mij allerlei welgemeende adviezen te geven over wat ik beter kon doen.
Hij had gelijk, sterker nog dat had ik zelf ook wel door.
Ergerlijk vond ik het omdat ik niet om deze feedback had gevraagd.
De enige arrogante en zelfverzekerde reactie die ik toen kon bedenken was
“tja, ik sta op die podium, jij niet”.

Nu ken ik muzikanten (tegenwoordig noemen ze zich vaak ‘producers’) welke het geen bal interesseert wat een ander van hun werk vindt en gewoon lekker hun ding doen.
Vaak doen ze dit ook goed (naar mijn mening).
Je komt ze echter ook tegen, vaak op verschillende forums (er zijn zelfs speciale websites hiervoor), welke bij elk trucje dat ze hebben geleerd om feedback vragen.
Niks mis mee om open te staan voor commentaar om daar van te leren, of dat je gewoon nieuwsgierig bent naar wat anderen van je werk vinden.

Maar als ik naar het niveau luister denk ik vaak, wat vindt je er nu zelf eigenlijk van? Is dit je doel?
Naar wat voor feedback ben je op zoek?
Een veer? Is de mening van een vreemde zo belangrijk voor jouw motivatie?

Wellicht komt het door de manier hoe we tegenwoordig muziek maken.
Er zijn er die denken dat door een paar audioloops te importeren en in positie te brengen ze aan het produceren zijn. Dat het een on-gerelateerd stel lussen zijn welke ook nog eens op verschillende tempo’s of toonhoogtes draaien horen ze niet.
Er zijn er ook die muziek ademen en leven en prachtige interessante dingen maken.
Nu zijn beide van deze categorieën ongeveer even zeldzaam, groter is de groep welke lekker met de basis bezig is en nog een hoop moeten oefenen (dat weten ze toch?).

Als ik de reacties op een feedback vraag lees zie ik dat ze op zoek zijn naar makkelijke oplossingen.
Niet zo vreemd in deze tijd van presets, één vinger akkoorden, sequencers en ander mogelijkheden.

We hoeven blijkbaar niks meer te leren door te oefenen.
En dan de “Ik weet wel wat ik wil en hoe het moet klinken”.
Belangrijk, maar weten we dat niet allemaal?
Tja, produceren (of is het gewoon muziek maken) is niet makkelijk. Gelukkig niet.
Het verschil tussen hoe je dit aanpakt heeft verschillende uitkomst, succes of frustratie.
Tegenwoordig is het voor de beginner eenvoudig om in de war raken, er zijn eindeloze mogelijkheden. Het is veel moeilijker om resultaten te boeken die je wilt omdat je verleid wordt te denken dat het makkelijker is dan dat het in werkelijkheid is.
Presets en plug-ins zegevieren en wiegen ons in een vals gevoel van veiligheid en gemak die vaak eindigt in ergernis.

Onder deze omstandigheden is het enige wat je kunt doen, doorzetten, niet opgeven, goed ouderwetse ploeteren, en oefenen.